ลาตัวหนึ่งพบหนังสิงโตตาแห้งที่พรานป่าลืมไว้ มันเกิดนึกอบขึ้นมาทันที มันจึงเอามาคลุมร่างของมัน แล้วเที่ยวหลอกสัตว์อื่นๆ ให้กลัวมัน สัตว์ที่ไม่รู้พากันตื่นกลัว แต่สุนัขจิ้งจอกได้ยินเสียงร้องของมันเข้า ก็รู้ว่าเป็นลา มันนจึงไม่กลัว ไม่หนีลาทที่คลุมด้วยหนังสิงโต แล้วพูดให้ลาในหนังสิงโตฟังว่า "ถ้าเจ้าไม่ส่งเสียงร้องขึ้นมา ข้าก็คงไม่รู้ว่าเป็นเจ้าเหมือนกัน"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : "เครื่องแต่งกายอาจหลอกคนได้ แต่สำเนียงภาษาหลอกคนไม่ได้"
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์. นิทานอีสป3. กรุงเทพฯ: นำอักษร, 2528.
|