ชาวปะมงผู้หนึ่งมีความชำนาญในการดนตรี ได้นำขลุ่ยกับแหเดินดุ่มๆ ออกไปชายทะเล เขาขึ้นไปยืนอยู่บนโขดหินที่ยื่นออกมาแล้วลงมือเป่าขลุ่ยต้องหลายเพลง คิดว่าเมื่อปลาได้ยินเสียนงขลุ่ยคงจะชอบใจในเพลงที่เป่า ก็คงกระโดดเต้นขึ้นมาติดแหที่เขากางรองรับเอาไว้ แต่เมื่อคอยไปคอยไปอย่างไร้เหตุผล ก็วางขลุ่ยคว้าแหบุกลงไปในทะเลแล้วเหวี่ยงแหออกไป จนได้ปลามาเยอะแยะ เมื่อเขาเอาแหขึ้นมาวางบนโขดหิน ก็เห็นปลากระโดดหย็องแหย็ง เขาก็กล่าวว่า ทีตอนเป่าขลุ่ยกลับไม่ยอมเต้น เวลาเลิกเป่ากลับมาเต้นเป็นสนุกไปได้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : อย่าคิดทำสิ่งใดที่ผิดแปลกไปจากธรรมชาติ
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์. นิทานอีสป3. กรุงเทพฯ: นำอักษร, 2528.
|