พ่อค้าผู้หนึ่งขนเกลือบันทุกหลังลาตัวหนึ่งเพื่อนำไปขายยังต่างเมือง และทางที่จะไปยังเมืองนั้นต้องข้ามลำธารแห่งหนึ่งด้วย เมื่อมาถึงลำธารเจ้าของลาจึงจูงลาข้ามลำธาร แต่เนื่องจากกระแสน้ำไหลแรงมากการข้ามลำธารจึงเป็นไปอย่างล่าช้า ทำให้เกลือละลายหายไปในน้ำ เป็นจำนวนสนมาก เมื่อลาขึ้นฝั่งได้ก็รู้สึกตัวเบาลงไป มันดีใจที่ไม่รู้สึกหนักตัวเลยในขณะที่เจ้าของลารูสึกโกรธเคืองมาก แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ส่วนเจ้าลาก็จดจำการกระทำที่ผ่านมา มันคิดว่าครั้งต่อไปมันจะทำแบบนี้อีก เพราะช่วยให้มันสบายขึ้น และทุกครั้งเจ้าลาก็ทำอย่างนั้นจริงๆ จนเจ้าของลาเกิดความโกรธแค้นลา คิดหาวิธีที่จะแก้แค้น วันต่อมาเจ้าของลาได้ได้เอาฟองน้ำกับนุ่นบรรทุกบนหลังลาจนเต็ม และได้เดินทางไปยังลำธารแห่งนั้น เมื่อมาถึงลำธารเจ้าลาก็ใช้วิธีเดิม มันลงแช่น้ำจนนานแสนนานเพราะมันหวังว่าเกลือจะละลายไปหมด แต่มันต้องผิดหวัง เพราะฟองน้ำกับนุ่นได้อุ้มน้ำไว้ ทำให้เมความหนักขึ้นอีกหลายเท่าตัว เจ้าลาจึงไม่สามารถจะออกเดินได้เหมือนเดิม นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : คนโง่ย่อมคิดว่าคนอื่นไม่รู้ทันความคิดของตน
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์ . นิทานอีสป2 . กรุงเทพฯ : นำอักษร , 2528.
|