เย็นวันหนึ่งขณะที่สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งนั่งเล่นอยู่ริมทุ่งนาพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอีกาคาบก้อนเนื้อชิ้นใหญ่บินผ่านมา มันเห็นอีกาบินไปเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ๆ นั้นเอง มันมองดูก้อนเนื้อที่อีกาคาบอยู่ในปากด้วยความอยากกินจนน้ำลายไหล น่ากินเหลือเกิน สุนัขจิ้งจอกรำพึงกับตัวเอง ทำอย่างไรดีนะ มันถามตัวเองพร้อมกับใช้ความคิด ดังนั้น สวัสดีจ๊ะท่านนกกาผู้มีเสียงอันไพเราะเสนาะหู ฉันออกจะเป็นสุนัขจิ้งจอกผู้โง่เขลาสักหน่อยที่ไม่เคยได้ยินเสียงอันไพเราะของท่านมาก่อนเลย ได้ยินแต่คำเล่าลือเท่านั้น หากท่านจะกรุณาร้องให้ฉันฟังสักนิด ฉันจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย สุนัขจิ้งจอกพูดเสียยาวยืด ฝ่ายอีกาได้ฟังคำเยินยอของสุนัขจิ้งจอกดังนั้นถึงกับลืมตัวอ้าปากขึ้นเพื่อจะร้องเพลงทันที เนื้อก้อนนั้นก็หลุดจากปากร่วงลงสู่พื้นดิน สุนัขจิ้งจอกเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปตะครุบคาบเอาก้อนเนื้อนั้นวิ่งหนีไป อีกาตัวนั้นจึงได้แต่มองตามสุนัขจิ้งจอกไปด้วยความรู้สึกเสียดายก้อนเนื้อเป็นยิ่งนัก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : อย่าหลงเชื่อคำสรรเสริญเยินยอ
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์ . นิทานอีสป2 . กรุงเทพฯ : นำอักษร , 2528.
|