นกพิราบฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ในโรงเลี้ยงนกขนาดใหญ่พวกมันมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัว เพราะทุกครั้งที่พวกมันบินออกไปหาอาหาร พวกมันจะถูกเหยี่ยวหรือนกอื่นๆ ที่เป็นศัตรูจับกิน ทุกครั้ง พวกมันจึงตัดสินใจไม่ออกไปนอกโรงเลี้ยงอีกเลย ฝ่ายเหยี่ยวเจ้าเล่ห์เมื่อจับนกพิราบไม่ได้ มันจึงคิดอุบายโดยบินเข้าไปใกล้โรงเลี้ยง และบอกกับนกพิราบฝูงนั้นว่า พวกเจ้าจะบินออกไปหากินได้เป็นปกติไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป ถ้าเจ้าตั้งข้าให้เป็นราชา ข้าจะไม้กินพวกเจ้า แต่ข้าจะปกป้องพวกเจ้าเอง
แต่เมื่อนกพิราบฝูงนั้นตกลงตั้งเหยี่ยวให้เป็นราชาปกครองพวกมัน เหยี่ยวเจ้าเล่ห์ก็ใช้กลอุบายจับนกพิราบกินวันละตัวจนหมดรัง จนมาถึงนกตัวสุกท้าย ก่อนที่มันจะถูกเหยี่ยวกินมันได้แต่รำพึงกับตัวเองว่า เพราะความโง่หลงเชื่อคำของศัตรู พวกมันจึงตายกันหมดเช่นนี้ สมน้ำหน้าพวกเราแล้ว
คติสอนใจ คนโง่เป็นเหยื่อของคนฉลาด
นกเหยี่ยวกับนกพิราบ.นิทานอิสป เล่ม 1.กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์,2543
|