ชายหนุ่มคนหนึ่งตกลงเช่าลาตัวหนึ่งเพื่อใช้ขี่เดินทางข้ามท้องถิ่นอันทุรกันดารและแห้งแล้ง โดยมีเจ้าของลาติดตามไปด้วย ครั้งถึงเวลาเที่ยงแดดร้อนจัด ชายหนุ่มจึงลงจากลามานั่งพักกับพื้นทรายโดยอาศัยร่มเงาของลาเป็นที่บังแดด เจ้าของลาซึ่งยืนตากแดดอยู่เห็นดังนั้นก็ไม่ยอมอ้างว่าเขาควรมีสิทธิ์ที่จะเขาไปหลบแดดอยู่เห็นดังนั้นก็ไม่ยอมอ้างว่าเขาควรมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปหลบแดดในเงาของลามากกว่า ข้าได้จ่ายค่าเช่าให้ท่านถูกต้องแล้ว ข้าก็ควรมีสิทธิ์ที่จะใช้เงาลาได้ ชายหนุ่มว่า ท่านขอเช่าแต่ตัวลาเท่านั้น ไม่ได้ขอเช่าเงาของลาด้วย ดังนั้นท่านไม่มีสิทธิ์ ชายเจ้าของลาโต้แย้ง
เมื่อไม่มีใครยอมใครก็เกิดการทะเลาะชกต่อยกันขึ้นในระหว่างนั้นเองลาเกิดตกใจ มันจึงวิ่งหนีหายไป ในที่สุดชายทั้งสองก็เลยต้องเดินตากแดดไปตลอดทาง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เมื่อไร้ซึ่งความสามัคคี ประโยชน์อันพึงมีก็หายไป
ที่มา
ลากับเงา . นิทานอีสป เล่ม 4 .-- กรุงเทพฯ : ทิพยสุทธิ์ , 2544
|