ลาตัวหนึ่งถูกเจ้านายใช้ให้แบกตะกร้าใส่อาหารจำนวนมากไว้บนหลหังของมันเพื่อไปส่งให้พ่อค้า ตะกร้านั้นหนักมากจนหลังของมันเจ็บไปหมด เมื่อลาตัวนั้นเดินมาถึงดงดอกไม้หนาม ด้วยความเหนื่อยและความหิว ลาจึงก้มลงกินดอกไม้หนามนั้นแม้หนามของดอกไม้จะทิ่มตำลำคอของมันเพียงใด เมื่อกินอิ่มแล้ว มันจึงรำพึงกับตัวเองว่า
ดูเอาเถิด แม้เราจะบรรทุกอาหารชั้นดีมามากมายแต่อาหารเหล่านั้นก็ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรแก่เราเลย นอกจากจะสร้างความหนัก และความเหนื่อยให้เรา สู้ดอกไม้หนามก็ไม่ได้ แม้จะมีรูปร่างอัปลักษณ์น่าเกลียด ทั้งรสก็ขมและทำให้คันคอ แต่มันก็ช่วยให้เราหายหิวได้มากกว่าอาหารรสเลิศบนหลังของเราเสียอีก
คติสอนใจ สิ่งใดก็ตามแม้จะดูไร้ค่า แต่ก็มีราคาเมื่อคนเห็นประโยชน์
ลากับดอกไม้หนาม.นิทานอิสป เล่ม 1.กรุงเทพฯ:ทิพยวิสุทธิ์,2543.
|