มีพรานป่าสองพี่น้องหากินด้วยการล่าสัตว์ วันหนึ่งพรานผู้พี่ออกไปล่าสัตว์ตามปรกติ ขากลับเขาได้อุ้มลูกหมีกำพร้าแม่กลับมาตัวหนึ่งและเลี้ยงดูมันจนโต หมีมีความผูกพันกับพรานผู้พี่มาก มันจะตามเข้าออกไปล่าสัตว์เสมออยู่มาวันหนึ่ง พรานผู้พี่ออกไปล่าสัตว์โดยมีหมีเดินตามไปห่าง ๆ ขณะนั้นเองเจ้าสิงโตตัวหนึ่งก็กระโจนเข้าตะปบกัดพรานป่า รวดเร็วจนหมีเข้าไปปกป้องไม่ทัน มันได้แต่กระโจนเข้าไปกัดสิงโตจนตายด้วยความโกรธ จากนั้นมันก็เข้าไปกอดร่างนายของมันด้วยความโศกเศร้า ส่วนพรานผู้น้องได้ยินเสียงการต่อสู้ก็รีบคว้าปืนวิ่งตรงไปยังที่เกิดเหตุทันที เขาเห็นหมีน้อยปากเปื้อนเลือดกำลังคล่อมร่างพี่ชายเขาอยู่ ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าหมีน้อยกัดพี่ชายจนตาย พรานผู้น้องจึงยกปืนขึ้นยิงหมีทันที แต่ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ก่อนจะทำอะไร ควรคิดให้รอบคอบเสียก่อนจะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง
ที่มา : ชุลีพร . นิทานอีสป เล่ม 5. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
|