นานมาแล้วมีเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งชื่อว่าจอห์น เขาบอกกับแอนเพื่อนหญิงของเขาว่าเขาสามารถเป่าขลุ่ยให้สัตว์ทุกชนิดเต้นรำได้ แต่แอนไม่สนใจ วันหนึ่งขณะที่แอนถือเบ็ดจะไปตกปลา จอห์นก็ถือขลุ่ยเดินตามไปด้วยพอแอนหย่อนเบ็ดลงไปในแม่น้ำ ปลายังไม่ทันกินเบ็ดจอห็นก็ยกขลุ่ยขึ้นเป่าหวังจะเรียกให้ปลามากินเบ็ด แต่ปลากลับตกใจเสียงขลุ่ยหนีไปหมด แอนโกรธมากและเพื่อให้แอนหายโกรธจอห์นรีบวิ่งไปที่บ้านคว้าสวิงลากทวนน้ำขึ้นไปเหนือแม่น้ำ ได้ปลามามากมาย จอห์นรีบเทปลาจำนวนมากที่กำลังดิ้นไปมาตรงหน้าแอน ดูซิแอน มันเต้นระบำใหญ่เลย แต่แอนไม่สนใจเธอรีบจับปลาใส่ตระกร้าแล้วต่อว่าจอห์นทันที ถ้าเธอรู้จักใช้สวิงแทนที่จะใช้ขลุ่ยเสียแต่แรก เราคงไม่เสียเวลาแบบนี้หรอก พูดจบแอนก็คว้าตระกร้าปลาเดินกลับบ้านทันทีโดยไม่สนใจจอห์นอีกต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จะทำอะไรให้ดูกาละและเทศะก่อน
ที่มา : ชุลีพร . นิทานอีสป เล่ม 5. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
|