ยังมีเห็บตัวหนึ่งมันมักจะคุยโวโอ้อวดกับสัตว์ทั่ว ๆ ไปว่าแม้ตัวมันจะเล็กแต่มันไม่เคยกลัวสัตว์ตัวใดเลย แม้แต่ช้างที่ตัวใหญ่กว่าข้าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ข้ายังไม่กลัวเลย มันคุยโวขณะที่ม้าลาย แกะ และกระต่ายที่ยืนฟังอยู่พากันหมั่นไส้ ขณะที่มันยืนคุยอยู่นั้นเองก็มีสิงโตตัวหนึ่งเดินใกล้เข้ามา มันรีบบอกว่า คอยดูนะ ข้าจะกระโดดไปกัดสิงโตให้ร้องจ๊ากเลย เห็บรีบกระโดดไปเกาะที่จมูกของสิงโตแล้วกัดเต็มแรง สิงโตร้องสุดเสียงก่อนจะกระโจนหนีไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นสิงโตวิ่งหนีเห็บก็หัวเราะพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความฮึกเหิม ขณะที่มันกำลังกระโดดไปกระโดดมาอยู่นั้นเอง มันไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใยแมงมุมอยู่ด้านหลังมันจึงกระโดดถอยหลังติดหนึบอยู่กับใยแมงมุมนั้น แม้มันพยายามดิ้นรนเท่าใด ก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้ ในที่สุดมันก็จบชีวิตลงที่ใยแมงมุมอันนั้นเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เก่งแค่ไหน ก็อาจพลาดได้สักวัน
ที่มา : ชุลีพร . นิทานอีสป เล่ม 5.กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
|