ที่บ้านผู้มั่งคั่งในเมืองพารณสี มีนกพิราบตัวหนึ่งบินมาอาศัยอยู่ใต้ชายคา เจ้าของบ้านเป็นผู้เมตตาสัตว์ จึงสั่งให้คนครัวทำกระเช้าแขวนไว้ที่ข้างโรงครัว นกพิราบได้เข้าไปอาศัยกระเช้านอน วันหนึ่งกาตัวหนึ่งบินมาจับที่ชายคาโรงครัว มันเห็นอาหารสดๆ ที่คนครัวทำเตรียมหั่นไปประกอบอาหาร มันเกิดอยากกินขึ้นมา จึงไปตีสนิทกับนกพิราบ และออกไปหากินกับนกพิราบ ทำเป็นว่ามันกินอาหารอย่างเดียวกับนกพิราบ แต่พอนกพิราบเผลอ กาก็บินลงไปกินหนอนและแมลงที่ขี้วัวเป็นอาหารจนอิ่ม และก็เข้าไปชวนนกพิราบกลับ สัตว์ปีกทั้ง 2 พากับกลับไปที่รัง ฝ่ายคนครัวเห็นก็นำกระเช้ามาแขวนให้อีก 1 อัน วันรุ่งขึ้นนกพิราบชวนกาไปหาอาหารแต่กาแกล้งบอกว่ามันปวดท้องเพราะมันเห็นปลาและ เนื้อในจานที่คนครัวเตรียมจะทำอาหาร พอนกพิราบไปและคนครัวเผลอมันก็เข้าไปกินปลาและเนื้อจนหมด คนครัวกลับมาเห็นเข้าจึงโมโห จับกาละโมบตัวนั้นถอนขนจนหมดตัวแล้วใส่ไว้ในกระเช้า เมื่อนกพิราบกลับมาเห็นก็สงสารกาแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แล้วจึงบินหนีไปเพราะไม่ชอบนิสัยลักขโมยกินของกา ปล่อยให้กานอนสะอื้นร้องไห้ จนตายอยู่ในนั้น
จำรัส ดวงธิสาร. นิทานชาดกเล่ม 3. กรุงเทพฯ: การศาสนา,2536.
|