อีสป.นิทานอีสป เล่ม 1. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์. 2543,หน้า 9.
นกพิราบฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ในโรงเลี้ยงนกขนาดใหญ่ พวกมันมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัว เพราะทุกครั้งที่พวกมันบินออกไปหาอาหาร พวกมันก็จะถูกนกเหยี่ยวหรือนกอื่นๆ ที่เป็นศัตรูจับกินทุกครั้ง พวกมันจึงตัดสินใจไม่ออกไปนอกโรงเลี้ยงอีกเลย ฝ่ายเหยี่ยวเจ่าเล่ห์ เมื่อจับนกพิราบกินไม่ได้ มันจึงคิดอุบายโดยบินเข้าไปใกล้โรงเลี้ยงและบอกกับนกพิราบฝูงนั้นว่า พวกเจ้าจะบินออกไปหากินได้เป็นปกติ ไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป ถ้าพวกเจ้าตั้งข้าให้เป็นราชา ข้าจะไม่กินพวกเจ้า แต่ข้าจะปกป้องพวกเจ้าเอง แต่แล้วเมื่อนกพอราบฝูงนั้นตกลง ตั้งเหยี่ยวให้เป็นราชาปกครองพวกมัน เหยี่ยวเจ้าเล่ห์ก็ใช้กลอุบายจับนกพิราบกินวันละตัวจนหมดรัง จนมาถึงนกตัวสุดท้าย ก่อนที่มันจะถูกเหยี่ยวกิน มันได้แต่รำพึงกับตัวเองว่า เพราะความโง่หลงเชื่อคำพูดของศัตรู พวกเราถึงต้องมาตายกันหมดเช่นนี้ สมน้ำหน้าพวกเราแล้ว
คติสอนใจ : คนโง่เป็นเหยื่อของคนฉลาด
|