กาลครั้งโบราณมีพระราชาองค์หนึ่งพระองค์ปกครองไพร่ฟ้าประชาชนให้ได้รับ ความสงบสุขร่มเย็นทั่วหน้า ต่อมาพระราชาต้องการจะไปประพาสป่าเพื่อล่าเนื้อ พระองค์ตรัสชักชวนเสนา ข้าราชบริพาร ตลอดจนราษฎรที่สนใจให้ร่วมทางไปด้วย ดังนั้นจึงมีผู้คนติดตามไปเป็นขบวน โดยมีนายพรานป่าเป็นผู้นำทาง ขณะที่เดินทางไปนั้นทุกคนต่างสนุกสนานกับการล่าเนื้อยิงนก และต่างก็เก็บพันธุ ไม้ดอกที่ตนชอบติดตัวกันมาคนละหลายอย่าง ครั้นตอนบ่ายพระราชาก็สั่งให้หยุดพัก ที่ใกล้ ๆ พระราชาพักมีต้นมะแว้งขมขึ้นอยู่ มีลูกสุกเหลืองอร่ามเต็มต้น พระราชาจึงตรัสให้มหาดเล็กผู้หนึ่งไปเก็บเอาลูกมะแว้งเหล่านั้นมาให้ เมื่อมหาดเล็กนำมาถวาย พระองค์ก็หยิบเอาลูกหนึ่งมาชิมดู แล้วตรัสว่า "แหม! มะแว้งนี้หวานดีจริง มีรสชาติกลมกล่อมเหลือเกิน" ตรัสแล้วก็ปลิดส่งให้มหาดเล็กที่อยู่ใกล้แล้วถามว่า "มะแว้งนี้มีรสเป็นอย่างไร" มหาดเล็กคนแรกตอบว่า "หวานพ่ะย่ะค่ะ รสชาติดีแท้ ๆ" พระองค์ให้ส่งไปยังคนต่อไป คนอื่น ๆ ก็ร้องว่า "หวานแท้ ๆ รสดีเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ" จนคนสุดท้ายส่งมะแว้งให้แก่พรานป่าผู้นำทาง พอเขารับมาชิมดูก็อุทานออกมาว่า "ขมมากหาที่อร่อยแม้แต่นิดเดียวก็ไม่มี" พระราชาตวาดออกไปด้วยความโกรธว่า "คนอื่น ๆ รวมทั้งข้าก็ว่าหวาน ทำไมเอ็งจึงว่าขมล่ะ" พรานป่าก้มลงกราบแล้วทูลว่า "มันขมจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ แม้พระองค์จะลงโทษข้าพเจ้า ก็ยอม เพราะของมันขม มันไม่หวานเหมือนดังคนอื่นว่า" พระราชาได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกพอพระทัยเป็นอย่างมาก เมื่อกลับถึงพระราชวัง พระราชาจึงได้ตรัสเรียกพรานผู้นั้นมาเฝ้าและให้รางวัลมากมายในการที่เขาเป็นผู้ที่ พูดตามความจริง
เข้าถึงได้จาก www.thaihp.com/general/021.html/
|