สุชิราภรณ์ . หมาป่ากับลูกแกะ . กรุงเทพฯ : ทิพย์วิสุทธิ์ , 2543 .
หมาป่าตัวหนึ่งกินน้ำอยู่ที่ต้นลำธารภายในป่า เห็นลูกแกะตัวหนึ่งเดินท่องน้ำอยู่ปลายลำธาร จึงคิดจะจับลูกแกะกินเป็นอาหาร แต่มันก็นึกอยู่ว่าควรจะหาเหตุให้เห็นว่าการกระทำของมันนั้นยุติธรรม ไม่เป็นการรังสัตว์ที่อ่อนแอกว่า มันจึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับด่าว่า เจ้าเด็กเวร !เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าข้ากำลังกินน้ำอยู่ ถึงได้มาเดินกวนน้ำให้ขุ่น แกะน้อยน้อยหันมาเห็นหมาป่าจึงตอบไปอย่านอบน้อมว่า ข้าจะทำให้น้ำขุ่นได้อย่างไรกัน ในเมื่อท่านอยู่เหนือน้ำ ส่วนข้าอยู่ปลายน้ำเช่นนี้ แม้จะเป็นความจริง แต่หมาป่าก็ยังไม่ยอมแพ้ ถ้างั้นข้าจะเอาเรื่องเจ้าบังอาจมาด่าข้าเมื่อปีก่อน ลูกแกะตอบว่า ข้าจะด่าท่านได้อย่างไร ปีก่อนนี้ข้ายังไม่เกิดเลย แม้จะพลาดไปอีกแต่หมาป่าก็ยังดันทุรัง ถึงเจ้าจะไม่ได้ด่าข้า แต่พ่อของเจ้าก็ด่าข้า เจ้าต้องรับโทษแทน ว่าแลล้วหมาป่าใจพลานก็ตรงเข้าไปตะคุบแกะน้อยซึ่งไม่มีทางสู้กินเป็นอาหารทันที
ไม่มีความยุติธรรมอยู่ในหมู่คนพาล
|