http://www.school.net.th/library/f-snet1.htm
สำหรับสัตว์แล้วไม่ว่าจะมีกี่ขาก็ตาม เวลาถูกบุกรุกแล้วสู้ไม่ได้ก็ยังมีโอกาสวิ่งหนีไปตั้งหลักได้ ส่วนจะรอดหรือไม่รอดขึ้นอยู่กับความเร็วของฝีเท้าและดวง แต่ถ้าหากเป็นพืชล่ะจะทำอย่างไร หนีก็หนีไม่ได้
พืชกับแมลงที่กินพืชเป็นอาหารหรือที่เราเรียกอย่างหยันเหยียดว่าแมลงศัตรูพืชนั้น เป็นปฏิปักษ์กันมาหลายร้อยล้านปีมาแล้ว เมื่อต้องฆ่าฟันกันนานหลายชั่วอายุปานนั้น ขืนต่างฝ่ายต่างไม่มีหมัดพิเศษเผด็จศึกกันป่านนี้เราก็คงเห็นแต่โลกที่ไร้แมลงหรือไม่ก็โลกที่เป็นทะเลทรายไปหมดแล้วเท่านั้น ด้วยความที่พืชเคลื่อนทีไม่ได้นี้เองที่ทำให้มันต้องขวนขวายพัฒนาอาวุธทั้งแบบที่เป็นเสมือนรั้วลวดหนามคือมีไว้ป้องกันตัวตลอดเวลาและแบบใครท้า-ข้าสู้ซึ่งขึ้นอยู่กับศัตรูเป็นรายๆ ไปอันมีตั้งแต่การปล่อยสารเคมีพิษหรือยาเบื่อเรื่อยๆ ไปจนถึงโปรตีนที่ยับยั้งการย่อยอาหารของแมลงร้าย ส่วนแมลงนั้นก็ใช้ย่อยมีการพัฒนาวิธีการขจัดพิษ กันพิษ หรือใช้อุบายทะลายป้อมปราการที่พืชงัดออกมาใช้อย่างไม่ยี่หระ การที่พืชต้องปัดป้องกันภัยจากแมลงไม่รู้กี่สิบปากกี่สิบเขี้ยวมาชั่วนาตาปีโดยไม่ต้องขยับใบให้เมื่อยกิ่งนี้เองที่ทำให้ใครต่อใครอดสงสัยไม่ได้ว่า พืชเอาอาคมที่ไหนมาสู้
วิธีหนึ่งซึ่งหากไม่บอกก็คงมีน้อยคนนักที่จะรู้ อ้าวจริงๆ นะ วิธีนี้ก็คือเรียกคนอื่นมาช่วย แล้วคนอื่นที่ว่านี้ก็ไม่ใช่ตาอวบยายอั๋นบ้านบางบ่อ แต่เป็นสัตว์อื่นที่กินเจ้าแมลงศัตรูพืชตัวดีเป็นอาหารนั่นเอง
เรียกยังไงล่ะ จะใช้วิธีป้องปากตะโกนหรือเป่านกหวีดก็ดูผิดวิสัยพืช และหากเขียนไปอย่างนั้นแล้วเรื่องนี้ก็จะกลาย
|