อีสป. นิทานอีสป เล่ม 5. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
สุนัขไล่เนื้อ
พรานป่าผู้หนึ่งเลี้ยงสุนัขไล่เนื้อวัยหนุ่มไว้ตัวหนึ่ง มันเป็นสุนัขที่แข็งแรงและวิ่งเร็วมาก ไม่ว่านายพรานจะใช้ให้มันไล่จับสัตว์ ไม่ว่าชนิดใด ตัวใหญ่แค่ไหน หรือวิ่งเร็วเพียงใด มันไม่เคยทำงานพลาด วันเวลาผ่านไป สุนัขตัวนี้เริ่มแก่ตัวลง ตาเริ่มฝ้าลง กำลังถดถอย ไม่คล่องแคล่วเหมือนก่อน แต่มันก็ยังติดตามนายไปล่าสัตว์ทุกวัน วันหนึ่งขณะที่มันกำลังไล่ต้อนหมูป่าตัวหนึ่งอยู่ มันพยายามฝังเขี้ยวลงไปที่คอหมูป่า แต่ฟันของมันหักเสียก่อน หมูป่าจึงรอดไปได้ นายพรานโกรธมาก เขาใช้ไม้ไล่ทุบตีมันอย่างรุนแรง ก่อนสิ้นสติ สนุขไล่เนื้อได้แต่พูดตัดพ้อว่า "ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หมูป่าหนีรอดไปได้ แต่ด้วยสังขารที่ร่วงโรยทำให้ข้าอ่อนกำลังลง เมื่อท่านไม่ต้องการข้าแล้ว ก็อย่าถึงกับฆ่าข้าเลย ขอให้ท่านนึกถึงความดีต่าง ๆ แต่หนหลังที่ข้าเคยทำให้ทานมาสมัยหนุ่ม ๆ ว่าข้าจงรักภักดีต่อท่านเพียงใด"
"ยามดีก็ใช้ ยามไข้ต้องรักษา"
|