อีสป. นิทานอีสป เล่ม 5 . กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
พญางูเหลือมกับหุ่นไล่กา
นานมาแล้วสมัยที่สัตว์ทุกชนิดไม่มีพิษอยู่ในตัวคงมีแต่พญางูเหลือมตัวเดียวเท่านั้น ไม่ว่ามันจะเลื้อยไปที่ไหน สัตว์ทุกชนิดก็จะหลีกทางให้มันด้วยความหวาดกลัว วันหนึ่งขณะที่มันเลื้อยไปตามคันนา มันเห็นมนุษย์คนหนึ่งใส่หมวกยืนจังก้าอยู่กลางทุ่งนา มันไม่รู่หรอกว่านี่คือหุ่นไล่กา มันนึกโมโหว่ามีมนุษย์มายืนขวางทาง มันจึงตรงรี่เข้าไปกัดและปล่อยพิษเข้าไปในร่างหุ่นไล่กาทันที แต่หุ่นกลับยืนจังก้าอยู่อย่างเดิม ไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด งูเหลือมคิดว่าพิษของมันคงเสื่อมไปแล้ว ด้วยความเศร้ามันจึงประกาศว่าจะแจกพิษให้กับทุกตัวที่ต้องการ โดยจะคลายพิษทิ้งไว้ในถ้ำ ส่วนตัวมันขอจำศีลอยู่อย่างสงบต่อไป
จากวันนั้นเป็นต้นมา งูเหลือมทุกตัวก็ไม่มีพิษในตัวอีกต่อไป ส่วนสัตว์ที่มารับพิษงูเหลือมคายไว้หน้าถ้ำ ก็กลายเป็นสัตว์มีพิษไป พวกแรกที่มาถึงก่อนได้รับพิษไปมาก คือบรรดางูพิษทั้งหลาย ส่วนสัตว์ที่มาทีหลังได้พิษไปคนละเล็กน้อย คือพวกแมงป่อง ตัวต่อ และแตน เป็นต้น
ถึงจะมีอำนาจ ก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ ถ้ายังขาดความเฉลียว
|