......บ่ายวันหนึ่งในแอฟริกา นกแก้วสีเทากับเมียผู้เย่อหยิ่งฟังการเกี้ยวของหนุ่มสาว ซึ่งบังเอิญเป็นฮิปโป ด้วยความรังเกียจและเยาะหยัน
......"เขาเรียกหล่อนว่าแน่งน้อย" มิสซิสเกรย์ พูด "เชื่อไม๊พี่"
......"ไม่" เกรย์บอก "พี่ว่าผู้ชายปกติเขาจะไม่ชื่นชมผู้หญิงหุ่นเท่าโอ่งหรอก"
......"จริงด้วยล่ะ" หล่อนอุทาน "โอ่งทั้งคู่ สมกันดีเนาะ"
......มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ฮิปโปทั้งสองยังหนุ่มสาวและไม่สนใจต่อคำระรานด้วยความเยาะหยันของเพื่อนบ้าน ทั้งคู่คลอเคลียกันอยู่ในสายนำอย่างมีความสุข พูดจากันด้วยถ้อยคำอันอ่อนหวานราวกับกวีนิพนธ์ โลกของพวกเขาสดสวยด้วยดอกไม้ใบหญ้าและแสงตะวัน
......อย่างไรก็ตาม พวกเกรย์ยากที่จะเข้าใจความรักของหนุ่มสาว ซำใจไม่กว้างพออีกด้วย และบางครั้งที่พวกเขาคิดจะเรียก เอบีไอ. (องค์การสืบสวนสอบสวนแห่งอเมริกา) ด้วยเหตุที่การเกี้ยวของสัตว์ขนาดใหญ่ ซึ่งน่าจะกลายเป็นฟอสซิลไปตั้งนานแล้วอาจเป็นการบ่อนทำลายของป่าดง แต่พวกเขาก็เพียงแต่เรียกเพื่อนบ้านมานินทาว่าร้ายคู่รักที่ไร้ยางอาย
......คำนั้นพวกฮิปโปตกตะลึงที่ได้ยินพวกเกรย์จู๋จี๋กันด้วยถ้อยคำอันอ่อนโยน
......"ฟังเสียงแว้ดๆของพวกนั้นสิ" เขาเบ้หน้า
......"พวกเขาเห็นอะไรในตัวกันและกันน้า" หล่อนแดกดัน
......พวกเขาเรียกเพื่อนบ้านมานินทาว่านกแก้วสีเทาไม่มีเซ็กซ์แอพพีลเอาเสียเลย
......กว่าที่พวกฮีปโปจะหยุดวิจารณ์พวกเกรย์และหลับนอน และพวกเกรย์หยุดเยาะหยันพวกฮิปโปและเข้านอนด้วยความอ่อนเพลียก็เลยเที่ยงคืนไปนาน
คติ หัวเราะ โลกหัวเราะกับคุณ..... รัก คุณรักคนเดียว
เข้าถึงได้จาก http://www.geocities.com/sathit_ropple/awake_file/awake020.htm
|