วรรณนิภา. อ้ายขี้มูกย้อย อ้ายตาแฉะ อ้ายเกาหัด. เรื่องพื้นเมืองนานาชาติ., (2541) : 86-87.
มีเด็กสามคนเป็นเพื่อนกัน เด็กคนที่หนึ่งจะมีน้ำมูกไหลอยู่ตลอดเวลา จนใครๆ เรียกว่า อ้ายขี้มูกย้อย เด็กคนที่สองตาแฉะมีแมลงหวี่มาตอมตาอยู่ตลอดเวลา จึงมีชื่อว่าอ้ายตาแฉะ เด็กคนที่สามเป็นโรคหิดตามตัว ทำให้มีอาการคันต้องเกาอยู่ตลอดเวลา คนทั้งหลายก็เรียกว่า อ้ายเกาหิด
วันหนึ่งเด็กทั้งสามมาตกลงกันว่าต่อไปนี้ แต่ละคนจะไม่เกาหิด ไม่ปัดแมลงหวี่ที่มาตอมตา ไม่เช็ดขี้มูกที่ย่อยลงมา ทั้งสามคนก็พยายามอดทน แต่ในที่สุดทนไม่ไหว อ้ายขี้มูกย้อยจึงเล่าเรื่องให้เพื่อนฟังว่า พ่อของเรามีฆ้องใบใหญ่ พอตีทีก็เสียงดังพรืด พอพูดคำว่าพรืด อ้ายขี้มูกย้อยก็ป้ายจมูกเช็ดขี้มูก อ้ายเกาหิดเล่าเรื่องของตนบ้าง พ่อของเรามีฟักลูกใหญ่ มากเลย เพื่อนๆ ก็ถามว่าใหญ่แค่ไหน อ้ายเกาหิดก็ถลกกางเกงขึ้นมาชี้ที่ขาว่า ใหญ่เท่าขาแน่ะ แล้วก็ได้เกาขาด้วย อ้ายตาแฉะได้ทีก็โบกไม้โบกมือร้องบอกว่า เราไม่เชื่อเจ้าทั้งสองดอก ก็เลยได้มีโอกาสปัดแมลงหวี่ที่มาตอมตา
|