เสน่ ธนารัตน์สฤษดิ์. ต้นไม้ใหญ่กับสิงโต. นิทานอีสป., : 15.
ในป่าลึกแห่งหนึ่ง มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีอายุหลายร้อยปี และมีสิงโตอาศัยอยู่ที่ต้นไม้นั้นมาช้านาน ต้นไม้ใหญ่นั้นเฝ้ามองดูสิงโต อยู่ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ วันหนึ่งเจ้าต้นไม้ใหญ่จึงพูดกับเจ้าสิงโตผู้อาศัยว่า เจ้าอยู่ที่นี่มาช้านานแล้ว ข้าทำให้เจ้าอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข ด้วยกิ่งก้านสาขา และใบอันมากมายของข้า แสงแดดอันร้อนแรงไม่สามารถทำอะไรเจ้าไดเลย เพราะเงาอันร่วมเย็นนี้อันนับได้ว่า เจ้าต้องอาศัยข้ามาตลอด แต่ตัวของเจ้าไม่เคยทำประโยชน์อันใดให้แก่ข้าเลย สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า เจ้าเพื่อนยากเอ๋ย ทำไมเจ้าจึงพูดอย่างนั้น ที่เจ้าเติบโตและอยู่ได้จนป่านนี้ ก็เพราะข้า เพราะมนุษย์ทั้งหลายรู้ว่าข้าอาศัยอยู่ที่นี่ จึงไม่มีใครกล้ามาโค่นเจ้าเอาไปทำฟืน สิงโตพูดต่อไปอีกว่า ถ้าหากไม่มีข้าอยู่ที่นี่ มนุษย์ทั้งหลายก็คงมาถึงเจ้าโดยมิได้เกรงกลัวอะไร ต้นไม้อย่างเจ้า พวกมนุษย์เขาไม่เกรงกลัวหรอก เมื่อมาเห็นเจ้าโดยลำพัง เขาก็จะเอาขวานฟันเจ้าล้มไปนานแล้ว ทำทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนเราย่อมมีความสามารถแตกต่างกัน
|