เสน่ ธนารัตน์สฤษดิ์. อีกากับสุนัขจิ้งจอก. นิทานอีสป., : 152.
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งนั่งเล่นอยู่ริมทุ่งนา พลันสายตาก็เหลืบไปเห็นอีกาคาบก้อนเนื้อชิ้นใหญ่บินผ่านมา
มันเห็นอีกาบินไปเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ๆ นั้นเอง มันมองดูก้อนเนื้อที่อีกาคาบอยู่ในปาก ด้วยความอยากกินจนน้ำลายไหล น่ากินเหลือเกิน สุนัขจิ้งจอกรำพึงกับตัวเอง ทำอย่างไรดีนะ มันถามตัวเองพร้อมกับใช้ความคิด
ดังนั้น สวัสดีจ๊ะท่านนกกาผู้มีเสียงอันไพเราะเสนาะหูฉันออกจะเป็นสุนัขจิ้งจอกผู้โง่เขลาสักหน่อย ที่ไม่เคยได้ยินเสียงร้องอันไพเราะของท่านมาก่อนเลย ได้ยินแต่คำเล้าลือเท่านั้น หากท่านจะกรุณาร้องให้ฉันฟังสักนิด ฉันจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย สุนัขจิ้งจอกพูดเสียงยาวยืด
ฝ่ายอีกาได้ฟังคำเยินยอของสุนัขจิ้งจอกดังนั้น ถึงกับลืมตัวอ้าปากขึ้นเพื่อจะร้องเพลงทันที เนื้อก้อนนั้นก็หลุดจากปาก ร่วงลงสู่พื้นดิน สุนัขจิ้งจอกเห็นดังนั้น ก็รีบวิ่งเข้าไปตะครุบคาบเอาก้อนเนื้อชิ้นนั้นวิ่งหนีไป อีกาตัวนั้นจึงได้แต่มองตามสุนัขจิ้งจอกไป ด้วยความรู้เสียดายก้อนเนื้อเป็นยิ่งนัก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าหลงเชื่อ คำสรรเสริญเยินยอ
|