เสน่ ธนารัตน์สฤษดิ์. สิงโตกับเห็บ. นิทานอีสป., : 148.
กาลครั้งหนึ่ง สิงโตกับเห็บมีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน เจ้าเห็บถ่อย เจ้าไม่พอมือข้าดอก สิงโตร้องด่าด้วยความรู้สึกเหยียดหยาม
เห็บกัดที่หลังและคอของสิงโต โดยที่สิงโตไม่สามารถจะโต้ตอบได้ มันเดือดดาลสุดขีด คำรามสุดเสียง กระโดดไปมาอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง และกลิ้งตัวกระแทกดิน เพื่อจะขยี้เห็บ แต่ไม่สำเร็จจึงนอนหมดแรงอยู่
เมื่อเห็บเลือกกัดสิงโตเอาตามใจชอบ จนชนะสิงโตแล้ว ก็รู้สึกคึกคนอง กระโดออกกระโดดเข้าไปในตัวสิงโตเพื่อกัดซ้ำอีก
และในเวลาเดียวกันนั้นเอง เห็บผู้ชนะก็เข้าไปติดอยู่ในใยแมงมุม ออกไม่ได้จึงถูกแมงมุมจับกินเป็นอาหาร ก่อนตายเห็บรำพึงออกมาคนเดียวว่า อนาถหนอ เราสามารถเอาชนะสิงโตได้ แต่กลับต้องมาติดอยู่ที่ใยแมงมุม จนต้องเสียชีวิต
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สิ่งที่แน่นอน ก็คือความไม่แน่นอน
|