เสน่ ธนารัตน์สฤษดิ์. สุนัขกับลูกแพะ. นิทานอีสป., : 148.
ลูกแพะตัวหนึ่ง ได้แยกออกจากฝูงไปหากินตามลำพังในป่า และขณะที่มันกลับจากหากินในตอนเย็นวันนั้นเอง
มันก็พบสุนัขจิ้งจอกเข้าตัวหนึ่ง สุนัขป่าก็พูดว่า เจ้าอย่าคิดหนีเลย จงมาให้ข้ากินเสียดีๆ เถิด ฝ่ายลูกแพะก็รู้ตัวว่ามันไม่มีทางรอด มันจึงคิดว่า ไหนๆ มันก็จะต้องตายอยู่แล้ว มันจะขอลองเสี่ยงดูอีกสักครั้ง
มันจึงพูดกับสุนัขป่าว่า ถึงอย่างไรข้าพเจ้าก็ต้องเป็นอาหารของท่านในมื้อนี้อยู่แล้ว แต่ก่อนตาย ข้าพเจ้าขอฟังเพลงอันไพเราะของท่าน ซึ่งเขาเล่าลือสักหน่อยเถิด และข้าพเจ้าก็จะขอเต้นระบำไป พร้อมกับเสียงเพลงของท่านด้วย
สุนัขป่าได้ฟังดังนั้น ก็ตอบตกลง และเริ่มเห่าหอนด้วยเสียงอันดัง เสียงของสุนัขป่าได้ยินไปถึงสุนัขเลี้ยงแพะที่หมู่บ้าน ดังนั้นพวกสุนัขเลี้ยงแพะก็พากันมาตามเสียงสุนัขป่า จนสุนัขป่าต้องรีบทิ้งลูกแพะหนีไปโดยเร็ว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การใช้สติปัญญา ย่อมดีกว่าการใช้พละกำลัง
|