เสน่ ธนารัตน์สฤษดิ์. คนเลี้ยงแพะกับแพะ. นิทานอีสป., : 189.
แพะตัวหนึ่งแตกฝูง เพราะมัวหลงเล็มถั่วต้นหนึ่ง คนเลี้ยงแพะพยายามเรียกให้กลับเท่าไหร่ ก็ไม่สำเร็จ เจ้าแพะเอาแต่กินถั่วท่าเดียว คนเลี้ยงแพะจึงเกิดความโมโหเป็นอันมาก
ในที่สุด คนเลี้ยงแพะก็ระงับความโกรธไว้ไม่อยู่ จึงได้คว้าเอากินหินก้อนหนึ่ง แล้วขว้างไปยังแพะตัวนั้นทันที เป็นคราวเคราะห์ร้าย ก่อนหินก้อนนั้นได้ไปถูกเขาของแพะเข้าอย่างจัง ทำให้เขาแพะหักไปครึ่งหนึ่ง
คนเลี้ยงแพะเห็นดังนั้นก็ตกใจ จึงอ้อนวอนแพะ ขออย่านำเรื่องเขาหักนี้ ไปบอกกับเจ้าของเป็นอันขาด มิฉะนั้น เขาจะต้องถูกลงโทษแน่ๆ แพะตัวนั้นได้ฟังก็พูดว่า ตัวมันเองจะไม่พูดอะไรให้เจ้าของรู้หรอก แต่เขาของมันที่หัก คงจะเล่าให้นายฟังเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่มีใครสามารถปกปิดความชั่วของตนได้
|