..................................................................................................................นิราศลาแดนโกสุมปทุมหลวง .................................เหมือนจรจัดพลัดพรากจากรังรวง................................คิดถึงปวงเพื่อนพี่น้องพวกพ้องเรา .................................แสนปลื้มปลาบซาบซึ้งบึงแห่งนี้.................................... เหมือนบ้านที่เคยพักนอนแต่ก่อนเก่า .................................ยามใดมีทุกข์ร้อนก็ผ่อนเบา...........................................พี่น้องเราเคยเกื้อหนุนอบอุ่นใจ .................................เมื่อสายัณห์ตะวันลับต้องกลับบ้าน..................................ใจทะยานเร่งให้ทันเป็นวันใหม่ .................................หวังจะได้รีบจรมาก่อนใคร...........................................สบายใจเมื่อครามาโรงเรียน .................................เห็นบางคนไคลคลาหาที่ย้าย.........................................เรามุ่งหมายมั่นใจไม่เคยเปลี่ยน .................................ต่อให้แสนลำบากจะพากเพียร.......................................รักโรงเรียนไม่มีวันหันจากลา .................................เมื่อตั้งมั่นหมายใจไม่คิดจาก.........................................ใจจึงอยากสมมุติให้สุดว่า .................................มีเหตุการณ์บังคับให้ต้องไคลคลา..................................หลั่งน้ำตาพรั่งพรูเมื่อรู้ตัว .................................อนิจจาเคยเห็นอยู่เย็นเช้า...............................................โรงเรียนเรามองทางไหนชื่นใจทั่ว .................................บริสุทธิ์ผุดผ่องไม่หมองมัว............................................แดนดอกบัวประทับใจไม่มีเลือน .................................จะจรจากพรากไปอาลัยยิ่ง..............................................ไปพักพิงอยู่ที่ไหนจะได้เหมือน .................................คนย้ายไปบ่นว่าผิดไม่บิดเบือน.........................................เขายังเตือนเราว่าอย่าได้ทำ .................................เพราะตัวเขาหลงผิดคิดเร็วด่วน......................................ไม่ถี่ถ้วนรอบคอบจึงบอบช้ำ .................................ต้องซึมเซื่องเงื่องเหงาเศร้าระกำ......................................อยากกลับลำทำไม่ได้ใจทุกข์ทน .................................เคยอยู่เย็นเป็นสุขไม่ทุกข์ร้อน...........................................เอื้ออาทรฉันพี่น้องไม่หมองหม่น .................................ทำงานอย่างสบายใจไร้กังวล............................................ไม่อับจนน้ำใจมิตรไมตรี .................................ความเอื้อเฟื้อเกื้อกูลไม่สูญสิ้น...........................................ยังยลยินสัมผัสได้ในเรื่องนี้ .................................ฆ่าพวกพ้องฟ้องเจ้านายหน่ายฤดี......................................ไม่เคยมีให้เห็นเป็นเรื่องจริง .................................ใครทำถูกทำผิดไม่คิดข้อง...............................................ไม่ฟ้องร้องไม่กล่าวแก้แม้ไม่นิ่ง .................................มีนินทากันบ้างไม่ชังชิง...................................................บ่นแล้วทิ้งปล่อยไปไม่แค้นเคือง .................................ยามมีงานตามคำสั่งบังคับจิต...........................................ให้เลิกคิดเลิกขุ่นใจไม่เป็นเรื่อง .................................ร่วมใจกันขันสู้อยู่เนืองเนือง..............................................ไม่สิ้นเปลืองเวลามาบาดใจ .................................อันคับที่อยู่ได้ไม่ทุกข์ยาก..................................................แต่ลำบากหากคับจิตคิดแก้ไข .................................ไม่คิดแก้แต่รู้รู้ทนอยู่ไป....................................................ก็หมางใจไม่สนิทปิดสัมพันธ์ .................................คำโบราณท่านผูกถูกยิ่งนัก................................................ถ้ามีรักมีน้ำใจไม่โศกศัลย์ .................................มีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้แก่กัน..................................................ไม่ต้องหวั่นเกรงกริ่งต่อสิ่งใด .................................ฉันซาบซึ้งตรึงใจในข้อนี้.................................................จึงได้มีใจสมัครแสนรักใคร่ .................................ปทุมคงคาเป็นชีวิตและจิตใจ...........................................ทั้งห่วงใยยกย่องป้องอันตราย

โดย : นาง ดวงใจ เลิศชัยวรกุล, ร.ร.ปทุมคงคา, วันที่ 16 เมษายน 2545