ลิเกเป็นละครและเป็นการแสดงของชาวบ้านเป็นภูมิปัญญาพื้นบ้านของไทย มีความสำคัญต่อวิถีชีวิตของคนไทยและความบันเทิงที่สามารถผูกพันกับวัฒนธรรมไทยอย่างแยกไม่ได้ แม้ว่าลิเกจะเริ่มต้นมาจากการสวดของเจ้าเซ็นหรือแขกอิสลามในสมัยกรุงศรีอยุธยาก็ตาม มีหลักฐานว่ามีการสวดที่กรุงเทพฯ เมื่อ พ.ศ.2423 ลิเกทรงเครื่องถือว่าเป็นต้นแบบของการพัฒนาเป็นลิเกที่เป็นศิลปะการแสดงพื้นบ้าน ในการเปลี่ยนแปลงแก้ไขและสร้างสรรค์ให้เกิดลิเกที่เป็นภูมิปัญญาพื้นบ้านไทย ในภาคผนวกมีบทลิเกสิบสองภาษา เป็นคำร้องลำต่างๆที่เคยพิมพ์ไว้เมื่อ พ.ศ. 2456 ด้วย
แหล่งที่มา: พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ. ลิเก. กรุงเทพฯ : นวสาร,[253-].
|