ความรู้สึกที่ยากแก่การบรรยาย

ความรู้สึกที่ยากแก่การบรรยาย เย็นวันหนึ่ง ณ ถนนอโศก-ดินแดง กลางกรุงเทพมหานคร ชายวัยกลางคน คนหนึ่ง ลักษณะดูเหมือนคนสติไม่ดี ผมยาวเป็นกระเซิง กำลังนั่งทานอาหารที่คุ้ยเขี่ยได้จากกองขยะข้างทางด้วยอาการหิวโหย ขณะเดียวกัน หญิงชราคนหนึ่งใส่เสื้อผ้ามีรอยปะขาดหลายแห่งกลับจากเข็นของขาย บนรถเข็นมีถุงกระดาษเก่า ๆ อยู่

หญิงชรายืนมองชายเสียสติด้วยแววตาที่ครุ่นคิด สักครู่หนึ่งหญิงชราตัดสินใจหยิบถุงกระดาษเก่า ๆ ที่อยู่บนรถเข็น ชายเสียสติรีบรับไว้ด้วยความดีใจ แก้ห่อด้วยมืออันสั่นเทา พอเห็นเป็นห่อข้าวรีบเปิบเข้าปากอย่างรวดเร็ว หญิงชรายืนมองด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยเมตตา ยิ้มที่มุมปาก แล้วเข็นรถเดินต่อไป ถนนอโศก-ดินแดง กรุงเทพมหานครในวันนั้น รถติด อากาศเต็มไปด้วยควันพิษ อบอวลอยู่ทั่วบริเวณ แต่หัวใจของหญิงชราผู้เปี่ยมด้วยเมตตาช่างใสบริสุทธิ์เหลือเกิน นี่แหละ “อันความกรุณาปรานี จะมีใครบังคับก็หาไม่ .”

โดย : นาง วีรนุช สรารัตนกุล, โรงเรียนยานนาเวศวิทยาคม, วันที่ 20 เมษายน 2545