สัตว์จำพวกหอยที่เคยพบอยู่ในยุคดึกดำบรรพ์หลายกลุ่มได้สูญพันธุ์ไปแล้ว เช่น แอมโมนอยด์ และมีอีกหลายกลุ่มหลงเหลืออยู่น้อยมาก ได้แก่ หอยงวงช้าง หอยงาช้าง หอยฝาชีโบราณ และลิ่นทะเล
ลิ่นทะเล มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า หอยแปดเกล็ด จัดเป็นสัตว์มีลำตัวอ่อนนิ่มหรือมอลลัสเช่นเดียวกับหอยและหมึกทั่วไป เคยพบอยู่ในชั้นหินที่มีอายุประมาณ 400 ล้านปีมากแล้ว ซึ่งมีลักษณะใกล้เคียงกับชนิดที่พบอยู่ในยุคปัจจุบันมาก
รูปร่างของลิ่นทะเลคล้ายคลึงกับทากดิน ไม่มีส่วนหัวที่ชัดเจน ลำตัวเป็นรูปไข่ ด้านบนโค้งนูน และมีเปลือกคล้ายเกล็ดจำนวน 8 แผ่นเรียงซ้อนกันจากด้านหน้าไปยังด้านท้าย คล้ายกระเบื้องมุงหลังคา ยกเว้นบางชนิดเกล็ดอาจเรียงต่อกันเป็นแถว รอบ ๆ เกล็ดเป็นแมนเติลที่ปกคลุมด้วยหนามสั้น ๆ ด้านล่างตรงกลางมีกล้ามเนื้อเท้ารูปไข่เป็นพื้นแบนเรียบ ช่วยในการเคลื่อนที่ ด้านนอกรอบเท้ามีแมนเติลและมีร่องอยู่ระหว่างเท้ากับแมนเติล ภายในร่องมีเหงือกที่ใช้หายใจ
ปากของลิ่นทะเลอยู่ทางด้านหน้า ภายในปากมีแผ่นลิ้นใช้ในการขูดสาหร่าย ไลเคนซ์กินเป็นอาหาร ถิ่นที่อยู่ของลิ่นทะเลที่สามารถพบเห็นได้คือ โขดหินริมชายฝั่งและรอบเกาะ ตามปกติแล้วลิ่นทะเลมักออกหาอาหารตอนกลางคืน ส่วนในเวลากลางวันจะเกาะอยู่กับที่ตามซอกหินเพื่อการพรางตัวและให้ปลอดภัยจากศัตรู
สัตว์ที่อาจจับลิ่นทะเลกินได้ คือ ปูใบ้หรือปูหินซึ่งมีก้ามแข็งแรงสามารถหนีบให้กล้ามเนื้อฉีกขาดได้ การหลบเข้าไปอยู่ตามซอกหินในเวลาน้ำทะเลลดลงตอนกลางวัน จึงเป็นการปรับตัวเพื่อความอยู่รอดอย่างหนึ่ง
สุรินทร์ มัจฉาชีพ. เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับสัตว์ทะเล. กรุงเทพฯ : แพร่พิทยา, 2540.
|