ถึงแม้ว่าบรรยากาศเหนือโลกเราจะกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตสักปานใดก็ตาม แต่ทุกวันนี้นักวิทยาศาสตร์ และผู้เชี่ยวชาญด้านนิเวศน์วิทยาหลายคนก็กำลังปริวิตกเกี่ยวกับปริมาณขยะในอวกาศ ซึ่งกำลังมีปริมาณมากขึ้น ๆ ทุกวัน
หากเราย้อนเวลาสู่อดีตเมื่อ 40 ปีก่อน ซึ่งเป็นเวลาที่โลกเริ่มรู้จักการปล่อยดาวเทียมขึ้นไปโคจรรอบโลกเป็นครั้งแรก นักเทคโนโลยีและนักวิทยาศาสตร์สมัยนั้นไม่เคยคิดที่จะนำดาวเทียม ที่หมดสภาพใช้งานแล้วกลับมาซ่อมเพื่อใช้ซ้ำอีก
จนในที่สุดเราก็พบว่า ขณะนี้เรามีดาวเทียมที่กำลังทำงานอยู่ประมาณ 500 ดวงและมีดาวเทียมที่หมดสภาพทำงานแล้วประมาณ 2,000 ดวง หากเรานับชิ้นส่วนที่เกิดจากการระเบิดของจรวดส่งดาวเทียม และถังเชื้อเพลิงของจรวดที่ใช้งานแล้ว เราก็เห็นได้ว่า ขยะอวกาศมีจำนวนเป็นแสนชิ้นทีเดียว
ขยะเหล่านี้มีขนาดและความเร็วต่าง ๆ กัน เศษขยะที่มีขนาดเล็กพริกขึ้หนูหากมีความเร็วสูง จะมีพลังทำลายสูง เศษโลหะขนาด 0.1 มิลลิเมตร หากมีคามเร็ว 5 เมตร/วินาที สามารถทะลวงชุดอวกาศของมนุษย์อวกาศให้พรุนเป็นรูได้ ขยะขนาดใหญ่ 0.5 มิลลิเมตร สามารถชนกระจกหน้าต่างของกระสวยอวกาศให้แตกละเอียดได้ และหากขยะมีขนาด "มโหฬาร" ถึง 5 มิลลิเมตร ผนังห้องบังคับการของยานอวกาศก็มีสิทธิ์ไปและนั่นก็หมายความว่า มนุษย์