ในปี พ.ศ. 2541 องค์การสหประชาชาติประกาศเป็นปีสมุทรสากล (1998 United Nations International Year of The Ocean) ทั้งนี้เพราะทะเลคือเกือบทุกอย่างของโลก ความหมายในประโยคนี้ตีความหมายได้กว้างไกล อาทิ

• ทะเลเป็นมวลน้ำขนาด 1,300  ล้านลูกบาศก์กิโลเมตร ปกคลุมผืนโลกกว้าง 71.9  เปอร์เซ็นต์
• เป็นที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตร้อยละ 99 ของโลก (Living space)
• เป็นแหล่งผลิตออกซิเจนเกือบทั้งหมดของโลก (มากกว่าป่าไม้หลายเท่า)
• ผลิตอาหารให้มนุษย์มากกว่าปศุสัตว์ เช่น วัว หมู ไก่ เป็นต้น
• คนมากกว่าครึ่งโลก (2,700 ล้านคน) อาศัยอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ ไม่เกิน 100 กิโลเมตรจากชายฝั่งทะเล

        ขณะที่หลายประเทศในโลกเริ่มใช้ประโยชน์จากทะเล อีกหลายประเทศกำลังรณรงค์และเรียนรู้เรื่องโลกสีคราม ประเทศไทยของเราก้าวไกลไปกว่านั้นมาก
        เราใช้ประโยชน์จากทะเลขนาดมากกว่า 400,000 กิโลเมตร มาเป็นเวลานานแสนนาน ชายยาวมากกว่า 2,815 กิโลเมตรและเกาะจำนวน 513 เกาะคือสิ่งที่ทำให้พวกเรามีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้

        ทะเลไทยคือ แหล่งทรัพยากรที่ทำให้

• เมืองไทยส่งผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำเป็นอันดับหนึ่งในสิบของโลกติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายปี การประมงเหล่านี้ทำรายได้ให้ประเทศอันดับ 1 ใน 5 รายได้สูงสุด
• นักท่องเที่ยวมาเมืองไทย เพราะทะเลคือหนึ่งในแรงดึงดูดใจอันดับแรก


ขณะที่เราก้าวไกลในเรื่องการใช้ประโยชน์ เมืองไทยกลับล้าหลังในเรื่องการเรียนรู้และการอนุรักษ์


• เราแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความหลากหลายของสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเลไทย การศึกษาเรื่องฟองน้ำ ทากทะเล หอย ปะการัง และปลาอีกนับร้อย นับพันชนิดเพิ่งเริ่มต้น
• เราไม่เคยตระหนักว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างกำลังเกิดใต้ผืนน้ำ สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นผลมาจากการกระทำของพวกเรา เป็นการทุบหม้อข้าวใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์

        สิ่งที่พวกเราทราบเป็นเพียงการมองอย่างผิวเผิน เรารู้ว่า

• ระเบิดปลาไม่ดีต้องส่งเจ้าหน้าที่ไปจับกุม
• ปล่อยเต่าดีเพราะทะเลมีเต่ามากขึ้น
• รักษ์พะยูนดีเพราะเขาน่าสงสาร
• ปลูกปะการังดีเพราะช่วยฟื้นฟูของที่พังไปแล้ว
• ปะการังเทียมดีเพราะแทนปะการังแท้ได้
        ทุกสิ่งที่กล่าวมาเรารณรงค์เราทุ่มงบประมาณและผู้คน แน่นอนว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องที่ดีสมควรปฏิบัติ แต่เรายังหยุดอยูแค่นั้นปาฏิหาริย์ที่ช่วยให้ทะเลไทยรอดย่อมไม่เกิด ต่อให้เรามีปะการังเทียม พะยูนและเต่าว่ายกันเต็มไปหมด ทะเลไทยก็ยังคงตายอยู่ดี

        ขณะที่เรารณรงค์ฟื้นฟูทะเลกันในด้านหนึ่ง เรากลับทำกิจกรรมทำลายทะเลอีกด้านหนึ่ง โดยอ้างว่าไม่รู้ไม่เข้าใจไม่เห็นเกี่ยว ทั้งที่สิ่งเหล่านั้นล้วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับ ทะเลไทยและคนส่วนมากในประเทศนี้

•  เราตกปลาในเขตอนุรักษ์ มีการโปรโมทจัดเทศกาลหรือออกข่าวผ่านสื่อต่าง ๆ การตกปลาเป็นงานอดิเรกและกีฬาตราบใดที่เราฝ่าฝืนกฎหมายเข่ามาตกในเขตห้ามตก (อุทยาน เขตรักษาพันธุ์สัตว์น้ำ ฯลฯ )
• เราเลี้ยงสัตว์ทะเลสวยงามทั้งที่พวกเขาเพาะพันธุ์ไม่ได้ ทั้งหมดถูกจับมาจากทะเล อาจมีนำเข้ามาจากเมืองนอก แต่แน่ใจว่าที่ถูกลักลอบจากทะเลไทยย่อมมีเช่นกัน ชีวิตเหล่านั้นคือทรัพยากรอันทรงคุณค่าด้านการท่องเที่ยว
• เราประดับบ้านด้วยปะการัง กัลปังหา และหอยหายากโดยอ้างว่าเป็นบ้านอิงธรรมชาติ ทั้งที่ปะการังและหอยเหล่านั้นถูกจับมาจากทะเลแล้วนำมาฆ่าให้ตายเพื่อขายแก่พวกเรา เมื่อมีคนซื้อย่อมมีคนขาย ผลที่เกิดขึ้นคือทะเลถูกทำลายและลูกหลานชาวไทยไม่มีอะไรเหลือกิน

        ปัจจุบันชาวโลกเริ่มตระหนักว่าทะเลคือทรัพยากรแสนสำคัญ ต้องเข้าใจรู้จักใช้รู้จักรักษา สำหรับชาวไทย ทะเลสำคัญมากกว่านั้น ในยามที่ประเทศไทยเราประสบปัญหาทางเศรษฐกิจ การท่องเที่ยวคือหนทางเดียวที่จะนำเงินเข้าประเทศอย่างรวดเร็ว และทะเลคือหนึ่งในแหล่งดึงดูดใจอันดับแรกที่ช่วยให้ชาวต่างชาติเข้ามาในประเทศไทย
        การอนุรักษ์ทะเลในปัจจุบันมิใช่เรื่องที่ควรทำเพราะเป็นสิ่งที่ดี หรือกระแสของคนรุ่นใหม่ที่น่าสงสารเพื่อนร่วมโลก แต่เราต้องรักษาทะเลไว้เพื่อประโยชน์ของชาวไทยเอง เพื่อเราจะได้รอดพ้นภาวะวิกฤติเหล่านี้ไปได้ และเพื่อมั่นใจว่าหากเกิดเหตุการณ์ในคราวหน้า เมืองไทยยังมีทะเลเหลือไว้ขาย
        เราจำเป็นต้องเข้าใจ ต้องรักษา และต้องใช้ประโยชน์จากทะเลอย่างยั่งยืนมิใช่แบบย่ำยีเหมือนที่เคยเป็นมา เพราะโลกสีครามแห่งนี้คือสมบัติธรรมชาติลำเอียงมอบมาให้เมืองไทย เป็นทรัพยากรชี้กำหนดอนาคตของคนไทยทุกคน
        เราจำเป็นต้องอนุรักษ์ทะเลเพราะนี่คือหนึ่งในทางรอดสุดท้ายของชาวไทยและชาวโลกในอนาคตอันใกล้ ... เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว