ชื่อผู้เขียน: อ.แสงเพชร (202.29.4.---)
วันที่: 08-20-04 15:28
การไปต่างประเทศสมัยนี้อาจไม่ต้องเตรียมตัวอะไรกันมาก มีเงิน ซื้อตั๋วเครื่องบิน หลายไปเทศไม่ต้องขอวีซ่าก่อน ไปยื่นเอาข้างหน้า ยกเว้นประเทศที่ทะเลาะกันหนัก อาจมีการกรองคนเข้าประเทศเขากันก่อน ต้องขอล่วงหน้า แล้วมีเงิน ก็ไปกันได้เลย อย่างเช่น การไปดูงาน ไปเที่ยว ไม่ต้องมีอะไรกันมามาย
เป็นโอกาสอันดี ประเทศของเราได้ให้ทุน 1 อำเภอ 1 ทุนเรียนต่างประเทศ คัดเอาคนเก่งไปเรียน มีโอกาสที่คนยากคนจนได้ไปเรียนในมหาวิทยาลัยในต่างประเทศกันเสียบ้าง อย่างน้อยได้ไปเห็นความเจริญ สิ่งสวยๆ งามๆ ดีๆ อาจเอามาใช้ และเรียนหลายปี รู้จักพรรคพวกเพื่อนฝูง คอยเกื้อกูลกันเมื่อมีโอกาสในวันข้างหน้า เป็นสิ่งที่ดี..... แต่
การไปเรียนต่อนั้น มันมากกว่าที่หลายคนรู้จัก การไปเรียน ไป พูด ไปฟัง เขียน ไปอ่าน ภาษาอื่น เพื่อเอาคะแนนกับครูในชั่วโมงเรียน มันต่างจากการไปเที่ยว ไปดูงานที่บรรดาผู้หลักผู้ใหญ่และนักการเมืองไปกัน ซึ่งไม่จำเป็นจะต้องฟังต้อง พูดให้รู้เรื่อง อาจใช้แค่ความอดทนฟังตามมารยาท(เพราะไม่รู้เรื่อง)ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
อุปสรรคสำคัญคือภาษา...... ภาษา โดยเฉพาะรดับการสื่อสารในชั้นเรียน เราเตรียมให้เด็กเหล่านี้กันแค่ไหน ผมเคยสอบสัมภาษณ์เด็กเรียนดี ที่จะมาเข้าเรียนแผนกภาษาอังกฤษโดยเฉพาะคัดผู้สมัครจากเด็กเก่งๆ ระดับมัธยม บางทีให้เล่าเรื่องง่ายๆ เกี่ยวกับ ตนเอง เกี่ยวกับครอบ บางทีผมรอลุ้นให้เขาตอบ จนใจจะขาดแทน สิ่งเหล่านี้มันสะท้อนเรื่องการเรียนภาษาของเรายังต้องปรับปรุงอีกมาก
การเรียนลัดให้ขึ้นเครื่องไปฟังกับเจ้าของภาษาเลย มันโหดไปสักหน่อย นอกจากภาษาแล้ว การติดต่อสื่อสารกับทางบ้าน สิ่งเหล่านี้โรงเรียนมัธยมควรช่วยสอน เช่น การรับส่งเมลย์ แล้วหาคู่ ฝากหนังสือ คือช่วย Print เมลย์ให้ทางบ้านเด็กบ้างก็จะดี ในรายที่ทางบ้านไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์เอง ผมนึกภาพเด็กเรียนเก่งระดับอำเภอ ที่มีฐานะปานกลาง ทางบ้านใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็น ควรช่วยเหลือในเรื่องการสื่อสารแบบประหยัดให้เด็ก ปล่อยให้ใช้โทรศัพท์ทางไกลข้ามประเทศมา มันเป็นเรื่องลำบาก หรือให้ญาติโทรไปมันเดือดร้อนค่าใช้จ่ายกันทั้งคู่
เทียบกับฝรั่งที่นั่งใช้เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่ใกล้ๆ ผม อายุใกล้ 60 แล้วยังค้นเน็ต อ่าน รับส่งเมลย์อยู่ประจำ ในยุคนี้จำเป็นต้องสอนทั้งเด็กเอง และญาตของเด็ก เอามานั่งเรียนด้วยกันก่อนส่งเด็กนักเรียนไป
การสืบค้น ระบบอินเตอร์เน็ต โรงเรียนต้องสอนให้ใช้จนเป็นและชำนาญ ก่อนไป หวังไปเรียนเอาดาบหน้า มันยากและเปลืองเงินเพราะค่าเรียนมันต่างกัน
เรียนสาขาไหน ควรซื้อหนังสือไทย ในรายวิชาหลักๆ นั้นติดไปอ่าน แล้วอ่านล่วงหน้า สัก 3-4 เล่ม อย่าหวังไปเรียนรู้ เอาจากข้างหน้าหมด
การเรียนไม่ต้องรีบเรียนให้จบ หากมันจะจบช้าบ้าง เพราะตกบ้าง มันเป็นเรื่องธรรมดา การเรียนแบบไทยๆ ได้ขึ้นชั้นไปเรื่อยๆ ของเรานี่อาจไม่เหมือนกัน
สิ่งเหล่านี้ต้องเตรียมทั้งในระดับโรงเรียน และหน่วยงานกลาง คือ ก.พ. ที่ต้องส่งเด็กไปต่างประเทศ ไม่งั้นโครงการดีๆ ที่สวยหรูที่ท่านนายกคิดไว้ พอเอามาปฏิบัติแล้วอาจเกิดโศกนาฎกรรมขึ้นได้ ขอย้ำ... เด็กไปเรียนต้อง
1. สื่อสารภาษาอังกฤษได้ระดับหนึ่ง
2. ฝึกทักษะ การอ่าน พูดเขียน ทางวิชาการพอสมควรโดยเฉพาะกับภาษาในประเทศที่ตนไปเรียน
3. ฝึกทักษะการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ เมลย์ สืบค้น และทางโรงเรียนช่วยเหลือเปฟ็นที่ประสารรับส่งเมลย์กับญาติให้
4. อ่านเนื้อหาภาษาไทยระดับที่ตนจะไปเรียนก่อน(เนื้อหา ไม่ต่างกันมาก เพียงแต่โยงจากภาษาหนึ่งไปภาษาหนึ่ง)
หวังว่าสิ่งเล่านี้จะเป็นประโยชน์สำหรับผู้เกี่ยวข้องทุกท่านนะครับ
|
|
