พระอรหันต์ คือ บุคคลที่สามารถดับกิเลสและกองทุกข์ได้อย่างต่อเนื่อง โดยการละสังโยชน์เบื้องต่ำและเบื้องสูงทั้ง 10 ข้อได้หมด(ละกิเลสได้หมด) จึงทำให้จิตใจมีความบริสุทธิ์ผ่องใส

สังโยชน์เบื้องสูงที่พระอรหันต์ต้องละให้หมดมี 5 ข้อ ดังนี้

1. ความติดใจในรูปอันประณีต(รูปราคะหรือสังโยชน์ข้อที่ 6) คือ มีความหลงใหลหรือมีความคิดที่ยึดมั่นถือมั่นในรูปอันประณีต

2. การติดใจในความไม่มีรูปอันประณีต(อรูปราคะหรือสังโยชน์ข้อที่ 7) คือ การมีความหลงใหลหรือมีความคิดที่ยึดมั่นถือมั่นในความไม่มีรูปอันประณีต

3. ความถือตัว(มานะหรือสังโยชน์ข้อที่ 8) คือ ความยึดมั่นถือมั่นด้วยความคิดที่เป็นกิเลส (มีสังขารในปฏิจจสมุปบาท)ว่า เราเป็นนั่นเป็นนี่ที่มีความเหนือกว่า หรือเท่าเทียมกว่า หรือต่ำกว่าผู้อื่น ซึ่งเป็นการคิดด้วยกิเลส

4. ความคิดฟุ้งซ่าน(อุทธัจจะหรือสังโยชน์ข้อที่ 9) คือ ความคิดที่ปรุงแต่งขึ้นเองในเรื่องที่ไม่มีเจตนาคติ เพราะขาดสติในการควบคุมความคิด ความฟุ้งซ่านในธรรมหรือเรื่องต่างๆเพียงเล็กน้อย ที่ไม่มีข้อมูลด้านกิเลสเจือปน

5. ความหลง(อวิชชาหรือสังโยชน์ข้อที่10) คือ ความไม่รู้แจ้งชัดตามความเป็นจริงในอริยสัจ ๔ ทั้งภาคทฤษฎี และภาคปฏิบัติ.

การดับความหลงได้น้อย(มีวิชชาน้อย) จะสามารถดับความโลภ ความโกรธ และกองทุกข์ได้น้อย ดับได้ชั่ว คราว ดับได้ช่วงสั้น ๆ และไม่ต่อเนื่อง.
การดับความหลงได้มาก(มีวิชชามาก) จะสามารถดับความโลภ ความโกรธ และกองทุกข์ได้มากขึ้นตามสัดส่วนด้วย.

การดับความหลงได้หมดสิ้น(มีวิชชาครบถ้วน) คือ การมีความรู้แจ้งชัดในอริยสัจ ๔ ทั้งภาคทฤษฎีและภาค ปฏิบัติอย่างถูกต้อง ครบถ้วน จะสามารถดับความโลภ ความโกรธ และกองทุกข์ได้อย่างต่อเนื่อง นั่นคือการบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์.