๑. ฮีต คืออะไร

คำ”ฮีด”ใช้ตัว”ด”สะกด เพราะเขียนตามอักขระวิธีของอักษรไทยน้อยซึ่งเป็นตัวหนังสือไทอีสานใช้ “จาร”(จาร-จารึก = ขีดเขียน)เรื่องราวต่างๆโดยเฉพาะนิทานพื้นบ้านและตำรายาต่างๆไว้ในคัมภีร์ใบลานของชาวอีสาน
“ฮีต” เป็นภาษาลาว ซึ่งชนเผ่าลาวนำมาจากคำศัพท์บาลีว่า “จาริตฺต”
(อ่านว่า จา-ริด-ตะ) แล้วชนเผ่าลาวและไทอีสานได้นำคำ”จาริตฺต”มาใช้โดยวิธีเปลี่ยนรูปเปลี่ยนเสียงให้เหมาะกับลิ้นของตนว่า “จาฮีด”ต่อมาเกิดการกร่อนคำ จากคำหลายพยางค์ให้เป็นพยางค์เดียว โดยตัดคำ “จา” ที่อยู่หน้าพยางค์ออกเหลือเป็น”ฮีด”คำเดียวโดดๆส่วนภาษาไทยยังใช้ว่า “จารีต” มาตราบเท่าทุกวันนี้
คำว่าจารีตพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ ให้ความหมายว่า “จารีต” เป็นคำนาม หมายถึง “ประเพณีที่ถือสืบต่อกันมานาน”
จากนั้นสืบค้นต่อไปอีกว่า “ประเพณีหมายถึงอะไร” และจากพจนานุกรมฯฉบับดังกล่าวข้างต้น ให้ความหมายไว้ว่า “ประเพณี เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบๆกันมาจนเป็นแบบแผน ขนบธรรมเนียม หรือจารีตประเพณี”
ดังนั้น “ประเพณี” จึงมีความหมายเป็นได้ ๓ นัย ดังนี้
นัยที่หนึ่ง หมายถึง “สิ่งที่นิยมถือปฏิบัติสืบๆกันมาจนเป็นแบบแผน”
นัยที่สอง หมายถึง “สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบๆกันมาจนเป็นขนบธรรมเนียม” และ
นัยที่สาม หมายถึง “สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบๆกันมาจนเป็นจารีตประเพณี”
จากความหมายของคำ “ประเพณี” ทั้ง ๓ นัยนี้
ตามนัยที่หนึ่ง ความหมายของประเพณี หมายถึง สิ่งที่คนในสังคมนั้นนิยมประพฤติปฏิบัติสืบต่อกันมาอย่างแพร่หลาย เพราะเห็นว่าเป็นของดของถูกต้อง ควรถือเป็นแบบแผนได้
ตามนัยที่สอง ความหมายของประเพณี หมายถึง แบบแผนนั้นเป็นที่นิยมและประพฤติ สืบกันมา ถ้าใครฝ่าฝืนถือว่าเป็นผิดเป็นชั่วจึงเรียกว่าเป็น “จารีตประเพณี”
ตามนัยที่สาม ความหมายของประเพณี หมายถึง แบบแผนนั้นเป็นที่นิยมและประพฤติปฏิบัติสืบต่อกันมาช้านาน ตั้งแต่บรรพกาลจนถึงปัจจุบัน

๒. ฮีดสิบสอง

เมื่อเข้าใจในเบื้องต้นแล้วว่า “ฮีด” คือ ประเพณีที่ไทอีสานถือประพฤติปฏิบัติสืบต่อกันมาช้านาน ตั้งแต่บรรพกาลจนถึงปัจจุบันนี้ ทำให้ผู้อ่านเกิดความอยากรู้ต่อไปอีกว่า “ประเพณีไทอิสานถือปฏิบัตินั้นมีอะไรบ้าง”
สำหรับประเพณีไทอีสานถือว่าเป็นฮีดนั้นคืองานบุญประจำเดือน เดือนละหนึ่งงาน โดยเริ่มนับตั้งแต่เดือนอ้ายหรือเดือนเจียงไปจนถึงเดือนสิบสอง รวมเป็นงานบุญสิบสองอย่างด้วยกัน จึงเรียกว่า “ฮีตสิบสอง”
ดังนั้นฮีดสิบสอง ก็คือประเพณี ๑๒ เดือนของไทอีสานนั่นเอง