:::การเก็บรักษากลองเส็ง:::

เมื่อหลังจากคณะกลองเส็งเสร็จจากการแข่งขันแล้ว ก็ตรวจดูสภาพกลองคณะของตนเอง เพื่อดูว่ากลอง หนังกลอง และหนังร้อยอยู่ในสภาพปกติดีหรือไม่ หากเป็นปกติก็จะช่วยกันรื้อและถอดหนังกลอง หนังร้อย ออกจากตัวกลองเพื่อเก็บรักษาโดยแยกเก็บส่วนๆ เช่น
การเก็บรักษาตัวกลอง เมื่อหลังจากถอดแผ่นหนังกลองทั้งสองด้านและหนังร้อยออกจากตัวกลองแล้ว จะใช้ผ้าเช็ดสิ่งสกปรกต่างๆที่ตัวกลอง จากนั้นใช้ผ้าที่สะอาดชุบน้ำมันหมูทาให้ทั่วกลองด้านนอกทั้งสองใบ วัตถุประสงค์เพื่อเป็นการป้องกันตัวมอดหรือแมลงต่างๆ มากัดไซ และเพื่อให้เกิดความเป็นมันเมื่อดูแล้วจะให้ความรู้สึกว่าสวยงาม สถานที่เก็บรักษานั้นชาวบ้านจะเก็บไว้ในที่ปลอดภัยตามความเหมาะสม เช่น ไว้ใต้ถุนบ้าน ไว้ในห้องโถงหรือห้องอื่นๆซึ่งหลีกเลี่ยงจากการถูกแสงแดดและน้ำเป็นหลัก
การเก็บรักษาหนังกลอง เป็นวิธีการอย่างหนึ่งที่จะต้องดูและเป็นอย่างดี คือวิธีการใช้เชือกร้อยแผ่นหน้ากลองเป็นแผ่นๆ แขวนไว้ในห้องโถงหรือใต้ถุนบ้านเป็นวิธีการหลีกเลี่ยงจากสัตว์ที่เป็นอันตรายต่อแผ่นหลัง ได้แก่ หนู แมว สุนัข ซึ่งอาจจะมากัดแทะทำให้แผ่นหลังขาดได้ และนอกจากนี้จะต้องเก็บรักษาโดยหลีกเลี่ยงจากแสงแดดและน้ำ
การเก็บรักษาหนังร้อย หนังชัก หรือหนังริว จะทำให้ลักษณะม้วนเส้นหนังให้เป็นวงกลม เส้นผ่าศูนย์กลางโดยประมาณ ๒๐-๒๕ เซนติเมตร การเก็บรักษาจะเก็บรวมแผ่นกับแผ่นหนังกลอง โดยใช้วิธีเดียวกันก็ได้
หลังจากการแข่งขันกลองเสร็จแต่ละครั้ง ก็จะตรวจดูความเรียบร้อย การเก็บรักษาอุปกรณ์ทั้งหมด หากพบว่า แผ่นหนังหน้ากลองแตก ก็จะใช้เวลาส่วนหนึ่งตัดแต่งหน้ากลองโดยใช้มีดคมๆ หรือกรรไกรสำหรับตัดแผ่นโลหะตัดหน้ากลอง แยกออกจากขอบกลอง วักระยะจากขอบกลองหรือหูกลอง ไปยังจุดกึ่งกลาง ประมาณ ๒ เซนติเมตร เมื่อตัดแล้วส่วนที่เป็นขอบกลองจะมีลักษณะเป็นวงกลม สามารถนำไปรองขอบกลองเพื่อเสริมขอบกลองให้มีความหนายิ่งขึ้น ในการทำกลองเส็งลูกใหม่ต่อไป การตัดแต่งหน้ากลองในลักษณะนี้ชาวบ้ายจะเรียกว่า หนังเวียน หมายความว่าสามารถปรับเปลี่ยนรูปแบบทำเป็นอุปกรณ์เพื่อเวียนกลับมาใช้ประโยชน์อีกครั้ง

แหล่งข้อมูล : นายสุรวิทธิ ศรีพล , นายสุทธิ เหล่าฤทธิ์ , นายวิศิษฐ์ ตั้งใจ